Alzheimer – objawy i stadia choroby

Alzheimer jest chorobą postępującą z biegiem lat, która ma różne objawy.

Alzheimer jest chorobą postępującą z biegiem lat, która ma różne objawy. Nieuchronnie prowadzi do całkowitej niepełnosprawności zarówno psychicznej, jak i fizycznej. Można ją podzielić na różne stopnie zaawansowania, przy czym najczęściej wykorzystuje się podział wprowadzony przez Barry’ego Reisberga, wyróżniający 7 stadiów.

Zajomość stadiów choroby przydaje się zarówno lekarzom, jak i opiekunom osób chorych na Alzheimera. Umożliwia lepsze zrozumienie podopiecznego i pozwala zaplanować poszczególne działania na różnych etapach choroby.

Alzheimer to nie demencja

Choroba Alzheimera i demencja są terminami, które często stosuje się wymiennie, ponieważ wiele osób myśli, że znaczą one to samo. W rzeczywistości, różnice między tymi dwoma chorobami są zasadnicze, a rozróżnienie ma ogromne znaczenie tak dla pacjentów, jak i ich rodzin czy opiekunów.

Alzheimer i demencja są wciąż pod wieloma względami tajemnicą. Dlatego często te dwie podobne choroby są ze sobą mylone w codziennych rozmowach i w potocznym rozumieniu. Tymczasem demencja to zaburzenie pracy mózgu, które wpływa na komunikację i codzienne funkcjonowanie, podczas gdy Alzheimer jest formą demencji, która w szczególny sposób wpływa na części mózgu odpowiedzialne za kontrolowanie myśli, pamięci i mowy.

Poniżej przedstawiamy cechy rozróżniające demencję i Alzheimera:

Demencja

Demencja jest terminem parasolowym grupy objawów, w tym kłopotów z myśleniem i pamięcią. To termin, który jest często kojarzony ze związanym z wiekiem spadkiem funkcji poznawczych. Tym niemniej demencję mogą powodować inne czynniki niż ma to miejsce w przypadku Alzheimera. Popularnymi przyczynami demencji mogą być np. choroba Huntingtona, Parkinsona lub Creutzfeldta-Jakoba.

Choroba Alzheimera

Choroba Alzheimera jest przyczyną demencji stanowiącą od 50-70% wszystkich jej przypadków. Objawy Alzheimera obejmują zaburzenia myślenia, zaburzenia mowy, zagubienie. Lekarze używają różnych metod w celu zdiagnozowania przyczyny otępienia. Obejmują one m.in. badania krwi, ocenę stanu psychicznego czy tomografię mózgu.

Jaka jest różnica między demencją a Alzheimerem?

Diagnozując demencję, diagnozuje się grupę objawów. Można to porównać z bólem gardła. Gdy boli nas gardło, nie zawsze wiemy, czym jest spowodowany ten konkretny objaw. To może być przecież alergia, zapalenie gardła lub zwykłe przeziębienie. Podobnie, kiedy ktoś cierpi na demencję, doświadcza objawów otępienia, nie wiedząc przy tym, co jest ich przyczyną.
Kolejna duża różnica wynika z tego, że choroba Alzheimera nie jest chorobą odwracalną. W dzisiejszych czasach i przy obecnym stanie wiedzy jest to choroba nieuleczalna.

Tymczasem niektóre postaci demencji, np. spowodowane interakcją leków lub niedoborem witamin, mogą być odwracalne lub tymczasowe. Ustalenie przyczyny otępienia pozwala zastosować odpowiednio dobrane leczenie i zapewnić pomoc dostosowaną do potrzeb pacjenta. Zanim jednak padnie właściwa diagnoza, najlepszym podejściem jest zaangażowanie, komunikacja i troskliwa opieka.

Myślisz, że kłopoty z pamięcią i zagubienie to najbardziej dotkliwe objawy choroby Alzheimera? Otóż nie. Alzheimer odbiera także wzrok, słuch czy dotyk. Coraz prostsze czynności stają się nieosiągalne, powodują wycofanie, wywołują strach.

alzheimer objawy - demencja i alzheimer roznice

Sprawdź, jak to jest

Dziś na podstawie doświadczeń osób chorych są tworzone specjalne narzędzia i symulacje, pozwalające odczuć na własnej skórze objawy choroby. Ale i bez tego, korzystając z przedmiotów dostępnych w domu, możesz spróbować poczuć, jak to jest. Co zrobić?

Do butów wsyp ziarenka ryżu. I spróbuj się przejść. Włóż jednorazowe rękawiczki. Do środka nasyp kaszy gryczanej. Potem spróbuj przełożyć tabletki do pudełka z podziałem na pory dnia i dni tygodnia. Koniecznie ich nie pomyl.
W chorobie Alzheimera opuszki palców stają się nieprecyzyjne. Wciąż atakują: mrowienia, kłucia, dyskomfort…
Jeszcze koszmarne dźwięki i rozmazany, wąski obraz. O to już trudniej w domu, ale zapewne znasz to uczucie, gdy piskliwe tony wydobywały się z mikrofonu np. na szkolnej akademii.

Dźwięki stają się nieznośne. Gwar uliczny, rodzinne przyjęcie, kilka mówiących jednocześnie osób zmieniają się w piskliwe, trudne do zniesienia tony.
Zwiń dłoń w rulon i przyłóż do oka…
Pole widzenia chorego systematycznie się zawęża. Z czasem widzi jak przez lornetkę, potem lunetę. Obraz staje się zamazany, lekko żółtawy, czasem szary…
Pamiętaj, że wszystkie te wrażenia powinny wystąpić łącznie, jeśli masz poczuć się jak osoba z chorobą Alzheimera.

Opieka nad osobami chorymi na Alzheimera
SPRAWDŹ NASZĄ OFERTĘ!

Objawy choroby Alzheimera

Objawy choroby Alzheimera pojawiają się stopniowo i rozwijają na przestrzeni lat. Można je podzielić na trzy szerokie kategorie – objawy poznawcze, funkcjonalne i behawioralno/psychologiczne. Objawy poznawcze odnoszą się upośledzenia pamięci świeżej – trudności z zapamiętywaniu bieżących informacji. Objawy funkcjonowania dotyczą trudności w wykonywaniu czynności dnia codziennego takich jak posługiwanie się pieniędzmi, utrzymanie higieny osobistej, ubieranie itp. Objawy behawioralno/psychologiczne odnoszą się do zaburzeń zachowania i nastroju.

Amerykańskie Stowarzyszenie Chorych na Alzheimera stworzyło listę dziesięciu najczęściej występujących objawów choroby Alzheimera. Zalicza się do nich:

  • zaburzenia pamięci,
  • zaburzenia planowania i rozwiązywania problemów dnia codziennego,
  • trudności w wykonywaniu czynności codziennych w domu,
  • zaburzenia orientacji w miejscu i w czasie,
  • zaburzenia wzrokowo – przestrzenne,
  • problemy z mówieniem i pisaniem,
  • gubienie oraz chowanie przedmiotów w nietypowych miejscach,
  • brak zdolności prawidłowej oceny sytuacji,
  • wycofanie się z kontaktów towarzyskich, hobby, rezygnacja z pracy,
  • zaburzenia nastroju i zmiana osobowości.

Poniżej omówiono najczęściej występujące objawy występujące w przebiegu choroby Alzheimera.

Zaburzenia pamięci

W początkowej fazie choroby tempo rozwoju zaburzeń otępiennych jest powolne. Zauważalne są zaburzenia w pamięci, osoba chora nie pamięta sytuacji, które dzieją się na bieżąco, jednak stosunkowo dobrze pamięta zdarzenia z dalekiej przeszłości (np. z okresu dzieciństwa). Stałe powtarzanie tych samych informacji, poszukiwanie przez chorego przedmiotów użytku codziennego (typu okulary, klucze), czy ciągłe zadawanie pytań na ten sam temat często jest pierwszym sygnałem wskazującym na chorobę. Wraz z rozwojem choroby Alzhaimera pamięć dawna (dotycząca dawnych przeżyć) także ulega zatarciu. W ostatnim stadium chory zapomina podstawowych informacji o samym sobie – nie wie kim jest, jak się nazywa, gdzie mieszka, nie rozpoznaje nawet najbliższej rodziny.

Zaburzenia koncentracji

Częstym objawem, występującym już na początku choroby jest trudność w koncentracji uwagi na wykonywanych czynnościach.

Zaburzenia językowe

W przypadku choroby Alzhaimera bardzo często pojawiającym się objawem jest tzw. „wypadnie słów”. Chory ma trudność z przypomnieniem sobie wyrazów, pojawiają się także pierwsze zaburzenia funkcji mowy. Wraz z rozwojem choroby, osoby na nią cierpiące są w stanie wypowiadać pojedyncze słowa, zaś w ostatnich fazach jedynie sylaby i dźwięki.

Agnofazja

Wraz z rozwojem choroby mogą pojawić się zaburzenia słyszenia oraz widzenia.

Zaburzenia zachowania i nastroju

Osoba chora na Alzheimera z powodu ograniczeń poznawczych nierzadko nie jest w stanie zrozumieć i opanować sytuacji w których się znajduje, dlatego też mogą pojawiać się takie emocje jak irytacja, zdenerwowanie i niepokój.

Urojenia i omamy

W przypadku choroby Alzheimera najczęstszym rodzajem urojeń jest przekonanie o zagrożeniu przez inne osoby, także przez opiekuna i najbliższe osoby. Bardzo często osoba chora podejrzewa najbliższych o świadome przekładanie i chowanie przedmiotów, których nie mogą znaleźć. Często osoba chora oskarża rodzinę o zdradę, oszustwa finansowe, działanie na szkodę poprzez podawanie niewłaściwych leków, czy chęć pozbycia się chorego z domu. Tego typu zaburzenia mogą wywołać reakcje lękowe oraz zachowania agresywne.

Niepokój psychoruchowy, objaw wędrowania

Osoby cierpiące na chorobę Alzheimera pobudzenie psychoruchowe najczęściej odczuwają w godzinach popołudniowych i wieczornych. Objaw wędrowania polega na odczuwaniu przez chorego ciągłej potrzeby przymusowego chodzenia po domu. Równie często pojawiają się aktywne próby wyjścia z mieszkania – powiązane jest to nierzadko z przekonaniem, że lokal w którym obecnie mieszka chory nie jest jego prawdziwym miejscem zamieszkania. W takich sytuacjach osoba chora próbuje wrócić, do w jej przekonaniu swojego domu, który zazwyczaj oznacza dom z dzieciństwa.

Zaburzenia snu

U osób cierpiących na chorobę Alzheimera często pojawiają się zaburzenia snu, ma to związek między innymi z opisanym wcześniej pobudzeniem psychoruchowym występującym najczęściej w godzinach wieczornych. Chory często zasypia późno w nocy, a budzi się następnego dnia w godzinach południowych. W przypadku pacjentów z obniżonym nastrojem może pojawić się podsypanie w ciągu dnia. U niektórych chorych pojawia się silna potrzeba wczesnego zasypiania, co skutkuje wstawaniem w równie wczesnych godzinach porannych.

Depresja

W początkowej fazie choroby, kiedy osoba na nią cierpiąca zaczyna zdawać sobie sprawę z postępujących zaburzeń pamięci, a co za tym idzie pogorszeniem funkcjonowania w codzienności może pojawić się obniżenie nastroju w postaci apatii, smutku, poczucia beznadziejności i niesprawiedliwości. W zaawansowanej postaci choroby depresja może stanowić jeden z objawów choroby Alzheimera.

Objaw „lustra” i „ telewizora”

Występuje najczęściej u osób w zaawansowanym stadium choroby. Chory zaczyna zatracać podstawowe informacje o sobie, więc patrząc w lustro nie rozpoznaje swojej twarzy. Według chorego w lustrze jest obca osoba, z którą próbuje nawiązać kontakt. Niekiedy chory może przejawiać zachowania agresywne względem „osoby którą widzi w lustrze”. W związku z pogłębiającą się dezorientacją, osoby cierpiące na Alzheimera sytuacje które rozgrywają się na ekranie telewizora mogą traktować jak zdarzenia dziejące się w rzeczywistości. Ze względu na prezentowane treści programu telewizyjnego mogą one wywołać u chorego nasilenie dobrych bądź złych emocji.

Apraksja

W zaawansowanej postaci choroby pojawiają się trudności z wykonywaniem prostych, wyuczonych ruchów, takich jak pisanie, czytanie, posługiwanie się sztućcami, zawiązywanie sznurowadeł.

Zaburzenia czynności wykonawczych

Wraz z rozwojem choroby pogłębiają się trudności z wykonywaniem czynności takich jak gotowanie, jedzenie czy ubieranie się.

Napady padaczkowe i mioklonie

W zaawansowanym stadium choroby mogą wystąpić mioklonie (nagłe skurcze mięśni, które pojawiają się w nocy, mogą również występować mioklonie przysenne występujące podczas zasypiania) oraz napady padaczkowe toniczno – kloniczne (charakteryzują się utratą przytomności trwającą do 3 minut, w początkowej fazie napadu chory krzyczy, następnie odgina głowę do tyłu, prostuje kończyny, gałki oczne skierowane są ku górze, zaś dłonie są zaciśnięte). Objawy te występują u około 10% pacjentów.

Inne zaburzenia neurologiczne

Szacuje się, iż u około 60% osób cierpiących na chorobę Alzheimera dotykają objawy zaburzeń neurologicznych pozapiramidowych. Charakterystycznym jest spowolnienie wykonywanych ruchów, zubożenie mimiki twarzy, pochylenie sylwetki czy uczucie sztywności mięśni. Wraz z rozwojem choroby pojawiają się trudności w chodzeniu, a także tendencja do upadków. W ostatnich fazach choroby występują trudności z utrzymaniem pozycji siedzącej oraz z pionizacją tułowia.

Objawy Alzheimera w różnych stadiach choroby

alzheimer objawy i stadia choroby

Podział wg Barry’ego Reisberga:

I – Brak objawów choroby

To stadium, w którym brak zauważalnych objawów choroby i to zarówno w życiu codziennym jak i podczas badania lekarskiego. Dlatego jest praktycznie niewykrywalne.

II – Bardzo łagodne zaburzenia funkcji poznawczych

Szacuje się, że ponad połowa populacji osób powyżej 65 roku życia doświadcza takich zaburzeń. Objawiają się one np. okresowymi zaburzeniami pamięci. Osoby starsze zapominają nazw przedmiotów, nie mogą przypomnieć sobie imion z taką łatwością, z jaką robiły to jeszcze 5-10 lat wcześniej. Mają tendencje do gubienia drobnych przedmiotów. Coraz częściej odczuwają trudności w koncentracji, w znalezieniu odpowiedniego słowa w czasie rozmowy.

Jednak objawy te są bardzo subtelne, i mogą być niezauważalne przez osoby postronne, a nawet w trakcie badania lekarskiego.

III – Łagodne zaburzenia poznawcze

W tym stadium kłopoty z pamięcią lub koncentracją są nadal subtelne, ale stają się zauważalne dla innych. Najczęściej wśród zaburzeń dominują problemy z przypominaniem sobie odpowiednich nazw przedmiotów lub imion oraz utrudnione wykonywanie codziennych czynności dostrzegalne przez członków rodziny lub znajomych, kłopoty z zapamiętywaniem imion nowo poznanych osób, gubienie cennych przedmiotów, upośledzenie zdolności planowania, kłopoty z odtwarzaniem przeczytanej treści.

Osobom, które mają tego typu zaburzenia, a nadal są aktywne zawodowo, może być trudniej wykonywać obowiązki, które do niedawna nie sprawiały im problemu. Jeśli muszą się dokształcać, pogłębiać kompetencje, problemy mogą okazać się widoczne.

Osoby cierpiące na łagodne zaburzenia funkcji poznawczych mają większe problemy z koncentracją. Mogą też częściej doświadczać niepokoju.

Dolegliwości można wykazać w badaniu klinicznym lub w trakcie zbierania dokładnego wywiadu lekarskiego. Prognozy dla osób doświadczających łagodnych zaburzeń poznawczych są różne, jednak dla dużej części z nich widoczny nastąpi widoczny spadek funkcji poznawczych, a pierwsze objawy demencji mogą pojawić się w ciągu 3-4 lat. Tak naprawdę czas trwania tego stadium, zanim stanie się ono widocznym zwiastunem późniejszej demencji, określa się w przybliżeniu na ok. 7 lat.

IV – Umiarkowane zaburzenia funkcji poznawczych (łagodne stadium choroby Alzheimera)

W tym stadium wyraźnie dostrzec można trudności w następujących dziedzinach: zmniejszona zdolność przywoływania niedawnych wydarzeń, błędne wykonywanie obliczeń matematycznych, takich jak odejmowanie (np. 100-7, 93-7, 86-7, itd.), zmniejszona zdolność wykonywania skomplikowanych zadań, takich jak planowanie obiadu czy płacenie rachunków, mylenie wydarzeń ze swojego życia.

Ponadto osoby z powyższymi objawami wydają się przygaszone i zamknięte w sobie, spada zainteresowanie otoczeniem. Są też świadome swoich deficytów. Ta świadomość jest często bardzo bolesna, dlatego często uruchamiają takie mechanizmy obronne jak zaprzeczanie objawom, nawet przed samym sobą, oraz ukrywanie ich przed otoczeniem.

Ocenia się, że to stadium choroby Alzheimera może trwać w przybliżeniu ok. 2 lat.

V – Średniozaawansowane zaburzenia funkcji poznawczych

Zaburzenia funkcji poznawczych, w tym pamięci stają się ewidentne. Niezbędna jest pomoc w wykonywaniu niektórych czynności. Chorzy mają trudności z przywołaniem ważnych informacji, takich jak własny adres zamieszkania, numer telefonu czy nazwa ukończonej szkoły, mylą miejsce pobytu, datę, dzień tygodnia i porę roku. Mają problemy z mało skomplikowanymi obliczeniami matematycznymi (np. 20-2) czy z samodzielnym doborem garderoby.

Pacjenci w tym stadium nie radzą już sobie samodzielnie. Potrzebują pomocy w codziennym funkcjonowaniu, kogoś, kto zadba o posiłek, o to, by rachunki były popłacone, pomoże wybrać ubranie.

W tym stadium pamiętają najczęściej imiona swoich bliskich oraz swoje własne; zazwyczaj są samodzielni podczas jedzenia i używania toalety. Zaburzenia łaknienia często prowadzą do spadku wagi. Pojawia się niechęć do mycia, zmiany ubrania. Osoby w tym stadium potrafią chodzić w tym samym ubraniu przez kilka dni z rzędu, dopóki ktoś nie zwróci im uwagi na konieczność zmiany. Częste są u nich zaburzenia nastroju i zachowania (agresja, podejrzliwość, lęk przed samotnością).

VI – Zaawansowane zaburzenia poznawcze (zaawansowane stadium choroby)

W tym stadium pogłębiają się zaburzenia pamięci, zachowania oraz zmienia się osobowość. Niezbędna jest ciągła pomoc osób trzecich. Chorzy tracą zdolność przywoływania niedawnych zdarzeń oraz rozpoznawania najbliższego otoczenia, nie są zdolni do przywoływania wszystkich wydarzeń ze swojego życia, choć pamiętają swoje imię; okresowo zapominają imiona opiekunów i rodziny, ale odróżniają osoby najbliższe od obcych. Zdarza im się pomylić współmałżonka z rodzicem.

Niezbędna jest pomoc w ubieraniu się (mylą poszczególne części garderoby, zdarza się założyć ubrania dzienne na piżamę itp.); zaburzony jest cykl snu i czuwania; chorzy wymagają pomocy podczas korzystania z toalety; zdarzają się epizody nieotrzymania moczu i stolca; pojawia się znaczna zmiana zachowania, zwiększa się podejrzliwość, pojawiają się złudzenia i omamy wzrokowe lub słuchowe; mogą występować czynności kompulsywne takie jak darcie chusteczki lub wykręcanie ręki.

VII – Bardzo ciężkie zaburzenia poznawcze (bardzo zaawansowane stadium choroby)

Jest to ostatnie stadium choroby, w którym pacjenci trącą kontakt z otoczeniem a następnie kontrolę ruchów i zdani są całkowicie na pomoc osób drugich. Utracona zostaje płynność mowy, choć chorzy okresowo mogą wypowiadać pojedyncze słowa. Występuje przewlekłe nieotrzymanie moczu i stolca.

Pacjenci nie są zdolni do samodzielnego jedzenia czy korzystania z toalety, tracą, zdolność do samodzielnego chodu, następnie siedzenia, uśmiechu oraz utrzymywania głowy w pozycji pionowej. Zwiększa się napięcie mięśni. Upośledzone zostaje połykanie.

Zobacz podobne artykuły:
Alzheimer – przyczyny choroby
Alzheimer – etapy choroby
Alzheimer – leczenie i opieka
Choroba Alzheimera – test
Alzheimer jest dziedziczny?
Choroba Alzheimera – gdzie szukać pomocy?
Bliski ma Alzheimera – jak się przygotować na przyszłość?
Opieka nad chorym na Alzheimera – komunikacja i aktywności

Bibliografia:

Maria Barcikowska Choroba Alzheimera – www.infozdrowie.org/images/pdf/2016/

Choroba Alzheimera–obraz kliniczny, rozpoznawanie, możliwości terapeutyczne zaburzeń poznawczych – www.infozdrowie.org/images/pdf/2016/

M.Pąchalska, L.Bidzian, A.Pufal, Dynamika zmian zaburzeń zachowania w otępieniu typu Alzheimera – fozp.org.pl/pdf

Gaweł Małgorzata, Potulska – Chromik Anna, Choroby neurodegeneracyjne: Choroba Alzheimera i Parkinsona, Postępy Nauk Medycznych, t. XXVIII, nr. 7, 2015, str. 469- 471. http://www.pnmedycznych.pl/wp-content/uploads/2015/07/pnm_2015_468-476.pdf

Zrozumieć Alzheimera. Vademecum., Stowarzyszenie Aktywność, str. 5-8.
http://www.bielany.waw.pl/data/other/poradnik_vadamecum_internet.pdf

3.8/5 - (33 votes)

Ten wpis ma 19 komentarzy

  1. Eryk says:

    Bardzo mi to pomogło w przygotowywaniu się na najgorsze.

  2. Piotr says:

    Wszystko to przerobiłem z ojcem
    1. Okropna choroba ze względu na nieprzewidywalniość zachowań (V i VI etapu)
    2. VII etap to tak naprawdę odpoczynek dla opiekuna. Chory staje się tak naprawdę noworodekiem tylko ze dużym. Momenty pojawiania się agresji można łatwo przewidzieć. Opiekun w tej fazie ma czas dla siebie na adreagowanie przez co łapiemy dystans i opieka staje się znośna.
    3. W VII etapie polecam wynajęcie podnośnika pacjęta ponieważ bardzo ułatwia przewijanie i zabiegi chigieniczne

  3. Lidia says:

    Choroba nie jest straszna, straszne jest to, że nie masz pomocy.
    Dużo się pisze, mówi… a prawddą jest to, że zostajesz Ty i chory.

    • Medicover Senior says:

      Pani Lidio. Prosimy o telefon na naszą Infolinię (tel. 22 88 777 00) od poniedziałku do piątku w godzinach 8-16. Może będziemy mogli pomóc.

    • IRA says:

      Tak naprawdę to rząd robi wszystko żeby nie interesować się chorymi niepełnosprawnymi zwłaszcza tymi wymagającymi szczególnej troski .Mam mamę chorą na alzheimera i sporo znajomych w trakcie opieki lub po tej chorobie na 6 znajomych tylko jedna wyszła z tego bez problemów zdrowotnych reszta to alkoholizm depresja nerwice .Nikt z rządzących nawet nie chce zająć się ich problemem i pomocą dla tak obciążonych fizycznie i psychicznie osób uważają że rodzina powinna pomagać ale nawet w tej kwestii nie ma odpowiednich przepisów które zmobilizowały by oprócz opiekuna do stałej pomocy i współpracy pozostałych członków rodziny .Najlepiej obciążyć osobę najsłabszą która nie odmówi bo ma dobre serce kocha rodziców i zmyć się z pola widzenia ,wymagać od niej i mieć pretensje bo tak jest często w trudnych chorobach .A opiekun pozostawiony sam z problemem zaczyna chorować obwiniając się za postępy choroby i niszcząc siebie i swoją psychikę .Mam to szczęście że mam przyjaciół którzy mnie wspierają w tym trudnym czasie bo na rodzinę nie mogłabym liczyć .Życzę wszystkim opiekunom wytrwałości w ich pracy ,

  4. Marzena says:

    Mam mamę z alzhaimerem. Choruje już 6 lat.Dziś od neurologa dowiedziałam się, że mama powoli umiera. Po złamaniu biodra w sierpniu, nie wstała już z łóżka, karmiona papkami i przebierana, jak niemowlę. Dużo uczę się o tej chorobie i wszystkich otepiennych i wiem do czego to zmierza, ale usłyszeć to z ust lekarza to już inaczej człowiek to odbiera, bardziej realnie. Nie wiem jak długo, ile jeszcze, nie wiem jak się przygotować, czy będzie jeszcze gorzej czy odejdzie w tym stanie którym jest. Nie wiem co mnie czeka, nie wiem czy podołam.

    • Ewa says:

      Nie zbadane są wyroki ludzkie…….Pani Marzeno….w takiej sytuacji, powinna Pani malutkimi krokami przygotowywać się na odejście do Aniołków MAMY…….
      ….”Życie to piękny teatr lecz repertuar marny…”

  5. Wanda says:

    14.12.2019
    Anda
    Mam męża chorego od 4 lat. Walczyłam z wszystkich sił,ale niestety poddałam się jak
    zauważyłam że to walka z wiatrakami po tym jak ostatnio (oprócz leków) zaczęłam podawać marihuanę medyczną ,która miała wyciszyć chorego. Najgorsze jest nietrzymanie moczu ,kału, 4 godziny snu w nocy , niszczenie przedmiotów, ucieczki z domu do domu rodzinnego którego nie ma od 30 lat. Dobrze że istnieją ośrodki specjalistyczne w których chory otrzyma leki, jest bezpieczny. Nie warto być niepoprawną optymistką, bo w tej chorobie nie ma skutecznych leków, a opiekun anioł (jak mówi mój mąż) naraża się na kalectwo lub śmierć przy Ich atakach agresji. Chorzy nie pamiętają że wobec opiekunów bywają agresywni. Mąż przebywając w ośrodku potrafi konfabulować że przyłożono Mu nóż do gardła ,wbijano śruby .
    Życzę wszystkim opiekunom zdrowego rozsądku i nie dopuszczenia do degradacji psychicznej i fizycznej własnej osoby.

    • Ewa says:

      Dziękuję za piękny Pani wpis, który bardzo mi pomógł…..

  6. Ewa says:

    Wspaniała, rzeczowo napisana „lektura” dotycząca tej choroby……a wpisy społeczeństwa , które mają z nią do czynienia…..to brak słów- bardzo gorąco dziękuję. Życzę WSZYSTKIM – wytrwałości i dużo cierpliwości w opiece nad chorym z tą chorobą!!!!!!

  7. Grazy says:

    Czytając wypowiedzi innych, myślę o sobie. Mam chorą mamę….juz leżąca, bez żadnego kontaktu. Przeszlam z nią wszystkie etapy tej choroby. Ze szpitala wypisali…po prostu pozbyli się mimo kolejnego udaru. Czasami zastanawiam się ile mnie wystarczy siły by do końca czuwać przy niej. Wmawiam sobie…dam rade; ale naprawdę jest ciężko. Współczuję wszystko, którzy zmagają się z takimi problemami i zostają z tym sami.

  8. Jadwiga says:

    Co można jeszcze zrobić jak czytam to moja mama ma już ostatni etap tej jakże ciężkiej choroby nie ma z nią jż żadnego kontaktu nie rozumie i nie panuje nad niczym dosłownie tak to wygląda jak tu państwo opisujecie ale najgorsze jest to że nie chce jeść jak jej podawać łyżeczkę do ust to ona je zupełnie zamyka a wręcz zaciska a mnie łzy cisną się do oczu i tak co chwila próbuję i czasem się uda że zje dwie albo cztery i koniec i co mogę jeszcze zrobić

    • Medicover Senior says:

      Pani Jadwigo, bardzo nam przykro z powodu Pani sytuacji.
      Niestety choroba sprawia, że osoby, których dotyka nie są sobą.
      Doraźnym rozwiązaniem, jeśli nie można mamy nakarmić, mogłaby być kroplówka. Jednak zlecenie na jej podanie musi wypisać lekarz.
      Może rozmowa z psychologiem by pomogła? Zarówno mamie jak i Pani.
      Pomimo przeciwności, życzymy wytrwałości.

  9. Paweł says:

    Ja też opiekuję się mamą, która jest już coraz mniej samodzielna, jestem wyczerpany, zostałem sam z tą cieżką chorobą….jeszcze daję jakoś radę, ale boję się o siebie, czy nie stanę się wkrótce wrakiem. Osoby które nie mają bliskich, chorych na tę straszną chorobę, nawet nie wiedzą jakimi szczęściarzami są. Wyobraź sobie, że czuwasz w domu 24/24, nie wychodzisz nigdzie ze znajomymi , Sylwestra spędzasz sam z chorym, nie wyjeżaszasz na wakacje, musiałeś zarzucić swoje hobby i zainteresowania, nie masz czasu dla siebie, i tak mijają miesiące, i lata całe.. a ty ze strachem witasz każdy dzień…Pozdrawiam wszystkich opiekunów….

  10. ewa says:

    Opiekuję się dwunasty rok chorą teściową , u której Alzheimer ma łagodny przebieg,nigdy nie było agresji,niszczenia i innych trudnych zachowań. Dzisiaj w ostatnim etapie choroby nie ma z nią żadnego kontaktu, jeszcze nie leży, bo codziennie ją podnoszę z łóżka, chociaż jest coraz ciężej. Czasami kładąc ją spać myślę, że rano się nie obudzi… ale nie boję się tego, spokojnie czekam na ten dzień, bo ja też na swój sposób jestem chora… a chciałabym wyzdrowieć . Opiekunom życzę cierpliwości i spokoju, zaprzyjaźnijcie się z chorymi a łatwiej będzie Wam z nimi być.

  11. Marzena says:

    Moja mama jest w ostatnim stadium choroby . Nie ma z nią kontaktu. Nie chodzi, ale codziennie zabiera się ją z łóżka do toalety, do kuchni, i z powrotem do pokoju na kanapę, gdzie przesypia cały dzień z przerwami na toaletę i posiłki. Coraz trudniej ją karmić. Zaciska usta albo nie przełyka. Przez ostatnie dwa lata opiekują się nią wymiennie opiekunki z Ukrainy i tata. Również schorowany. Ja nie dałam rady , ponieważ swój czas musiałam podzielić na dwa. Rodzice i moja rodzina. Najpierw codziennie dojeżdżałam, aż w końcu zostałam . Było mi bardzo ciężko nie tylko fizycznie, ale siadła mi psychika. Musiałam zmierzyć się także z chorobami moich synów , sm i nowotworową i nowotworem mojego taty. Uznaliśmy , że mamie najlepiej będzie w domu, w otoczeniu, które zna. I gdy odzyzkałam spokój, że rodzice zaopiekowani a ja mogę wreszcie odetchnąć i zająć się rodziną i sobą, to nowym wyzwaniem jest koronawirus. A ściślej zamknięte granice. Opiekunce kończy się wiza (i przez pandemię chce wracać do swoich) a zmienniczka nie może przyjechać. Znalezienie w tym czasie polskiej opiekunki graniczy z cudem i czy w ogóle jest bezpieczne.
    Wszystko wskazuje na to, że w maju znowu będę musiała przejąć opiekę 24/24. Boję się tego, czy kolejny raz dam radę. Na jak długo muszę wyrzec się swojego źycia. Czy bezsilność , złość i osamotnienie(rodzina mojego brata wyrzekła się pomocy) nie sponiewiera mnie psychicznie. A może dobry Bóg nie dopuści do tego?

    • Medicover Senior says:

      Pani Marzeno, życzymy siły w codziennej walce.
      W razie potrzeby, służymy pomocą. Prosimy o kontakt 519 331 266.

  12. aleksandra says:

    Są Zakłady opiekuńczo lecznicze w każdym mieście. Wystarczy złożyć stosowną dokumentacje , a opieka tam jest profesjonalna. Kolejka jest zawsze duża ale warto poczekać . Koszt to 70 procent emerytury pacjenta.Trzeba myśleć o sobie również.Pozdrawiam

  13. Paulina says:

    Mój tata chorował 14 lat. Nie bylo z nim kontaktu.Potem mial załozona sondę,nie da sie tego opisać…zmarł w imieniny mojej mamy.To straszna choroba i dla chorego i dla opiekuna,moja mamam się poswięcila,a ja żylam z poczuciem winy,że za malo pomagam,choc sie staralam.Życzę Wam wytrwałości.